دلیل افت بارسلونا "دقیقا" چیست؟ / انریکه باید دست بجنباند!
سایت منتشر کننده مطلب: ورزش 11
هیچ چیز برای آنها به اندازه تماشای قدرت نمایی تیم محبوبشان و البته تیره روزی های تیم منفورشان جذاب نبود! بارسا می تازید و حتی در روزهایی که خیلی خوب هم بازی نمی کرد، حریفان خود را شکست می داد (اشاره به بازی رفت بارسلونا و والنسیا در لا لیگا، که با پیروزی 2 بر 0 مردان انریکه در مستایا همراه بود، دیداری که سوارز در دقایق 2 و 94 گلزنی کرد!).
پیروزی های پر گل برابر آ اس رم و باته بوریسف و صعود مقتدرانه به یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، رفتن به ژاپن و بردن جام جهانی باشگاه ها (با شکست دادن ریورپلاته) و یکه تازی در لالیگا آن هم در شرایطی که دو تیم مادریدی به اتفاق هم می باختند و مساوی می کردند، بارسلونا را دست نیافتنی تر از هر زمان دیگری کرده بود.
کار به جایی رسید که اکثر بازیکنان این تیم، حتی آندرس اینیستا که معمولا در صحبت هایش نشانی از تکبر دیده نمی شد دم از فتح دوباره سه گانه می زدند و پیشکسوتان آنها (کرایف فقید، استوویچکف، ژاوی، پویول و ...) تمام جام های ممکن را از آن بارسلونا می دانستند!
مراسم گالا و انتخاب بازیکن سال فوتبال جهان فرا رسید؛ لیونل مسی برای بار پنجم توپ طلا را به خود اختصاص داد و از این حیث دست نیافتنی تر شد. اما آنچه که غرور بارسایی ها را نشان می داد، ادعای آنها به خالی بودن جای لوییز سوارز در فهرست نهایی سه نفره نامزدهای توپ طلا بود! بارسایی ها خیلی راحت کریستیانو رونالدو را نادیده می گرفتند، بازیکنی که کفش طلای اروپا را بدست آورده بود و در سال نه چندان خوب رئال، بهترین بازیکن این تیم بود.
اما رفته رفته بارسلونا نشان داد با آن تیمی که سال قبل توانست سه گانه را فتح کند، خیلی فاصله دارد. تیمی که به لطف مثلث آتشین MSN توانسه بود همه حریفان را از دم تیغ بگذراند، براحتی گل می خورد و در دیدارهای مهم، اوضاع آشفته ای در دفاع کردن داشت.
بازی های یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان آغاز شد و بارسلونا باید با آرسنالی بازی می کرد که تقریبا قهرمانی در لیگ برتر را از دست داده بود و نتوانسته بود در جام حذفی انگلیس هم به موفقیتی برسد. دو گل مسی به پیتر چک، کار را برای توپچی ها عملا تمام کرد، اما نمایش تیم انریکه در دیدار برگشت به خصوص در فاز دفاعی خیلی ها را نگران کرد.
هجوم های گسترده آرسنالی ها با ولبک، الننی و الکس ایووبی جوان، زنگ خطر را برای بارسا به صدا در آورد؛ اگر درخشش مارک آندره تراشتگن در بازی رفت (به خصوص در صحنه ای که ضربه سر ژیرو را مهار کرد) و رشادت های خاویر ماسکرانو در بازی برگشت و البته نبوغ گلزنی مسی، نیمار و سوارز نبود، شاید تیم آرسن ونگر به یک چهارم نهایی راه پیدا می کرد. البته آبی و اناری ها در مجموع دو بازی موقعیت های زیادی را هم روی دروازه آرسنال خلق کردند که شاید در صورت به بار نشستن، تحقیری به مراتب سنگین تر برای توپچی ها رقم می خورد.
همه چیز برای انریکه و شاگردانش خوب پیش می رفت تا اینکه ال کلاسیکوی دور برگشت فرا رسید. مرگ یوهان کرایف بزرگ همه چیز را مهیای طوفان به پا کردنِ بارسلونا کرد. تیمی که توانسته بود رئال مادرید را در خانه خودش با 4 گل در هم بکوبد، آمده بود تا در نیوکمپ این کار را تکرار کند و قهرمانی خود در لا لیگا را با دبل رئال جشن بگیرد.
اما بازی منفعل و سردرگم بارسلونا این اجازه را به رئالی ها داد تا با اتکا به خط حمله زهر دار خود تیم محبوب کاتالونیا را به زانو در آورند. عملکرد عالی BBC برابر بازی نه چندان خوب MSN باعث شد تا زین الدین زیدان اولین ال کلاسیکوی خود را با پیروزی پشت سر بگذارد.
این درست نقطه شروع تیره روزی های بارسلونا بود؛ در قرعه کشی یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا مشخص شد که اتلتیکو مادرید حریف بلوگرانا خواهد بود. تیمی که تا آن موقع در 6 مصاف خود برابر بارسای انریکه، متحمل 6 شکست شده بود!
اتلتیکو درست همانند دو فصل پیش که طومار بارسا را پیچید، بار دیگر این تیم را "نقره داغ" کرد. با اینکه بازی رفت با نتیجه 2 بر 1 به اتمام رسیده بود، نمایش دور از انتظار شاگردان انریکه در بازی برگشت (که دیشب برگزار شد)، باخت 2 بر 0 را در بر داشت و این گونه شد که تیمی که می خواست سه گانه را فتح کند، در آوریل 2016، از این کار باز بماند!
چه دلایلی می تواند به افت این تیم منجر شده باشد؟ یا به عبارت بهتر، چه بلایی بر سر تیم آماده ی یک ماه پیش آمده که حالا دیگر نمی تواند براحتی دروازه حریفانش را باز کند؟ در اینجا به بررسی چند عامل می پردازیم:
یک - غرور مجموعه بارسلونا در فصل جاری؛
همان طور که گفته شد، برای طرفدار بارسا هیچ چیز به اندازه یکه تازی تیمش و افول رئال مادرید، لذت بخش نیست. در دورانی که بارسلونا می تازید کمتر کسی فکر می کرد که این تیم به بن بست بخورد.
رفتار برخی از بازیکنان بارسلونا خصوصا "جرارد پیکه" در دوران اوج این تیم هیچ نشانی از مسلک یک بارسایی که هموراه به حریف احترام می گذارد، نداشت.
به عقب تر برگردیم، به زمانی که پپ گواردیولا هدایت آبی و اناری ها را بر عهده داشت؛ بسیاری این مربی را نه تنها به خاطر نتایج و سبک فوق العاده ای که برای بارسا به ارمغان آورد، بلکه به خاطر سجایای اخلاقی او و تیمش که همواره بر ادای احترام به تیم مقابل استوار بود، دوست دارند؛ همین کارها باعث شده بود که خیلی ها تیم رویایی پپ را بهترین تیم تاریخ بدانند.
گواردیولا حتی بعد از تحمیل بردهای سنگین به رئالی که مورینیو را روی نیمکت خود می دید، با احترام در مورد رقیب دیرینه صحبت می کرد، احترامی که به بازیکنانش هم یاد داده بود.
جدال های لفظی جرارد پیکه با آربلوا، گوتی، گرانرو و خیلی از رئالی های دیگر در فضای مجازی، صدای ژاوی، کاپیتان سابق بارسلونا را - در حالی که در خاورمیانه زندگی و فوتبال بازی می کرد! - در آورد! این موضوع به خوبی مشخص می کند که بازیکنان بارسلونا به چنان تفرعنی (غرور و تکبر بیش از حد) رسیده بودند، که خود را روئین تن می دیدند، گویی که هیچ تیمی در دنیا جلودارشان نیست!
دو - خرید های نامناسب باشگاه و خستگی بازیکنان
اگر به ترکیب بارسلونا در طول این فصل نگاه کنید، متوجه می شوید، مجموعه ای ثابت از بازیکنان در اکثر بازی ها به میدان رفته اند. MSN هر چه قدر هم عالی کار کند نمی تواند یک فصل کامل را بدون استراحت و بدون بازیکن جانشین دوام بیاورد. در دورانی که مسی مصدوم بود، نیمار و سوارز به خوبی جورش را کشیدند، اما حقیقتا مگر می شود که تمام بار گلزنی و نتیجه گیری را روی دوش سه بازیکن انداخت؟
باز هم به بارسلونای پپ نگاه کنید؛ وجود مدافعان گلزنی همچون کارلس پویول و همین پیکه و البته میلِ هافبک های تیم به گلزنی باعث شده بود تا این امر خیلی راحت تر صورت بگیرد.
به علاوه آردا توران و الکس ویدال به هیچ عنوان بازیکنانی در سطح بارسلونا نبودند، چه برسد به اینکه حتی همین بازیکنان معمولی یک نیم فصل را هم روی نیمکت بنشینند! توماس ورمائلن هم که بیشتر از اینکه رنگ نیوکمپ را ببیند، در کلینیک بستری بود و شاید بدترین خرید تاریخ باشگاه باشد!
به این ترکیب جرمی متئوی معلوم الحال را هم اضافه کنید، بازیکنی که ضرر و زیانش به مراتب بیشتر از فوایدش است!
اصرار انریکه به حفظ ترکیب اصلی تیمش و از دست رفتن فرصت نقل و انتقالات زمستانی برای بارسا، باعث شد تا فشار زیادی به بازیکنان این تیم بیاید و فاصله معنی دار ترکیب اصلی و نیمکت این تیم هم در این بین مشهود بود!
سه - فشردگی مسابقات
بارسلونا در این فصل در چند جبهه می جنگید؛ لا لیگا و کوپا دل ری، لیگ قهرمانان اروپا و جام جهانی باشگاه ها؛ هر یک از این مسابقات و نوع برنامه ریزی آنها باعث شد تا بازیکنان با خستگی در دیگر تورنمنت ها قدم بگذارند.
به علاوه حضور چند تن از بازیکنان این تیم در تیم ملی اسپانیا و انجام مسابقات فیفا دِی هم مزید بر علت شد تا بارسلونا نتواند سرِ بزنگاه مانع افت خود شود. افتی که به قیمت از دست رفتن لیگ قهرمانان اروپا، شکست در ال کلاسیکو و شاید از دست رفتن لا لیگا و کوپا دل ری باشد!
آنچه برای هواداران بارسلونا در سراسر جهان اهمیت دارد، این است که انریکه باید دست بجنباند تا بیشتر از این تیمش در منجلاب دست و پا نزند...
سایت منتشر کننده مطلب: ورزش 11
